pociąg 132.

mademoiselle aubergine.

Dwanaście minut po tańcu słonecznym
Na dachu rozgrzanym błękitem
Romeo w bojówkach skoczył
Pod rozpędzony pociąg
Numer 132

Pędząca przed siebie maszyna
Śmiała się głosami w pierwszy
Słoneczny dzień wakacji
Rozwlekała jego ścięgna po szynach
Mieszając rozerwane uczucia Julii z jego krwią
Julia zaś zmieniła się w jęczącą onomatopeję
Ciskając się w agonii
Przy ryku pociągu
numer 132

Ich nocne rozmowy
Wżerają się teraz w jej mózg rozpalony
Gorzkim, piekącym cierpieniem
Wyrywa w drżących udach odciski jego dłoni
Wypłakuje potoki tęczowe
Zielona trawa mieć będzie kolor krwi
Jej zieleń utonie w blasku
Rozerwanego serca
Julia przetrwa te noce samotnie
Idąc szlakiem pociągu
numer 132

Trzęsące się w drgawkach jej palce
Które Romeo przyciskał do skroni
W jej snach
Wracają dziś do niej
Jak tamten wieczór nieszczęsny
Gdy błysk jej uśmiechu zachwycał innego
Gdy rytm jej serca został zachwiany
Julia cierpi, Julia umiera tęsknotą
Patrząc w okna pociągu
Numer 132

Romeo omdlewał w goryczy
Słysząc ich oddech przy szynach
Zakończył swój słodki
Letarg cierpiętny
Rozrywając gęste powietrze lipcowe
Jednym lotem nieboskłonnym
Jednym krzykiem przy decyzji
Jednym biegiem, jednym tańcem
Na drodze pociągu
Numer 132

DoNova

Ogólnie sensu się nie dopatrzyłam, ale strasznie miło się czyta... i widać rytmikę w tym wierszu... gratuluję!!!

Broszka

A mi sie podoba bardzo moze dlatego ze czytam opowiadanie twoje, wlasnie o Romeu ( tak to sie odmienia ? Neutral

), i ja sens widze mam jedynie nadzieje ze tak nie zakonczysz bloga Very Happy

bo ma byc szczesliwie Very Happy

i podoba mi sie wlasnie ta rytmika ... chociaz to dlugawe a ja raczej preferuje w wierszach minimalizm.
ale na 10 punktow 10
Ach tee przenosnie ;*